Zaal 1
Hieronder vind je enige
informatie over films waarvoor je kunt kiezen.
Voor meer informatie kun je ook
terecht op:
www.filmkeuze.nl
Neem
daar gerust eens een kijkje.
Die Another Day
Goldmember
American History X
In "Die Another Day", begint de
nieuwste missie van James Bond met een spectaculaire achtervolging in een
supersnelle hovercraft.
Hij begeeft zich in de wapenvrije zone die Zuid- en Noord Korea scheidt. Van
Hong Kong naar Cuba en terug naar Londen reist Bond de wereld rond, met als
missie de verrader te ontmaskeren en zo een oorlog met catastrofale omvang te
voorkomen.
Onderweg ontmoet hij Jinx (Oscar-winnares Halle Berry) and Miranda Frost (Rosamund
Pike), die beide een cruciale rol in "Die Another Day" spelen. De
levensgevaarlijke tegenstander Gustav Graves (Toby Stephens) en zijn
rechterhand, de gewetenloze Zao (Rick Yune), voelen de hete adem van Bond in hun
nek. Deze achtervolging leidt hem naar een paleis gelegen in Ijsland.. het
ijs-paleis van Gustav Graves.
Hij ontdekt daar een nieuw hi-tech wapen met ongekende krachten. Uiteindelijk
leidt dit tot een explosieve confrontatie, die terug te brengen is naar Korea,
de plek waar het allemaal begon.
Austin
Powers in Goldmember, minder power.
Okay ‘shit’ kan nog maar
Nederlanders zeggen toch echt geen ‘Scheisse’, dat is voorbehouden aan de
Duitsers. Maar goed we hebben de Amerikanen nooit echt kunnen beschuldigen van
veel topografische en talenkennis. Mike Meyers (overigens van origine Canadees
en daarmee voor de Amerikanen wat voor Nederlanders de Belgen zijn en vice
versa) reist als de hitsige retrogeheimagent Austin Powers weer de hele wereld
over om Dr. Evil en Mini Me een halt toe te roepen. Deze keer is er ook een
nieuwe speler in het spel rond de macht over de wereld: Goldmember. En laten we
eens raden naar wie dat verwijst. Gert Fröbe draait zich in zijn graf om. Dat
deden MGM en Danjaq, de grote jongens achter de James Bondfilms, ook en legden
een verbod op voor het gebruik van de naam Goldmember. Het leek immers teveel op
Goldfinger en daar zagen zij de humor niet van in. Het liep voor Meyers gelukkig
met een sisser af en Goldmember bleef.
Het script dat regisseur Jay
Roach voor deel drie voor zijn neus kreeg is van weinig belang. Hij zit voor de
derde keer op de regiestoel van een Austin Powersfilm en dat betekent een klaar
klontje. Het is niet de originaliteit waarop Roach kan bogen maar meer de
voorzetting van een inmiddels aardig uitgekauwde formule die alleen door nog
grovere en banalere grappen overtroffen kan worden. Daarbij worden nog talloze,
vaak voor de hand liggende, verwijzingen naar andere films gemaakt. Bij aanvang
van Austin Powers weet je dus grotendeels al wat je te wachten staat en of dat
leuk is valt of staat met je voorliefde voor dit soort humor. Onafhankelijk van
de humor is respect voor Meyers op zijn plaats. Hij toont immers wederom grote
inzet en inspanning om de film toch weer van de grond te tillen.
De opening van Austin Powers
is in één woord geweldig. We zijn getuige van de opnames van een film rond
Austin Powers en zien daarbij een hele reeks leuke cameo’s van bekende gezichten
als Kevin Spacey, Danny Devito, Tom Cruise, Gwyneth Paltrow en Steven Spielberg.
Maar zo’n sterke opening legt de lat hoog en na dit openingskanonschot kan de
film alleen maar inzakken. Zeker, Austin Powers in Goldmember heeft ongekend
hilarische momenten maar evenzoveel dode momenten. In de dialoogscènes smelt de
film als ijs voor de zon en dan blijkt hoe broodnodig de actiefratsen en
musicalachtige scènes zijn.
Naast de bovengenoemde cameo’s
heeft Mike Meyers weer een aardig ensemble acteurs om zich heen verzameld.
Michael Caine is Nigel Powers, zijn vader, Michael York is er weer als Austin’s
baas, Seth Green als Dr. Evil’s zoon Scott en natuurlijk de kleine Verne Troyer
als Mini Me. Zangeres Beyonce Knowles maakt haar debuut als de Foxy Brown/Cleopatra
Jones crossover Foxxy Cleopatra en het moet gezegd worden dat ze het best leuk
doet in haar magere rolletje. Het enige karakter dat feitelijk uit de toon valt
en niet werkt is Meyers eigen Goldmembercreatie. Goldmember is er met de haren
bijgesleept en niet interessant om naar te kijken. Meyers vele vertolkingen (Austin
Powers, Dr. Evil, Fat Bastard) hebben allen iets eigens en zijn als karakter zo
uitgewerkt dat ze ook na enige scènes nog grappig genoeg zijn om op door te
borduren. Goldmember is dat niet en na twee scènes is de glans van zijn karakter
verdwenen. Hoe Meyers op het idee is gekomen om van Goldmember een Nederlander
te maken mag Joost weten. Het slaat nergens op.
Wat Meyers in ieder geval
zelf al zeker weet is dat er een vierde avontuur rond Powers aan komt. De
overweldigende opbrengst in Amerika was daarvoor de beste beweegreden. En Meyers?
Die lacht zich rot. Hij heeft pas een ster gekregen op de Hollywoodboulevard en
maakt met het grootste gemak van de wereld nog een Austin Powers voor iemand er
erg in heeft. Voor Austin geldt dus: wordt vervolgd.
American
history X was op voorhand controversieel. Niet alleen omdat hij over
Amerikaanse neo-nazi's zou gaan, maar ook omdat de debuterend regisseur
Tony Kaye zich in een paginagrote advertentie in Variety distantieerde
van het eindresultaat. Het deed vermoeden dat de studio, die het langdurige
monteren van Kaye zat was en hem ontsloeg, een zootje van zijn film gemaakt had.
Die zorg blijkt onnodig: American history X is een consequente
film geworden met een duidelijk gezicht. Het camerawerk, ook van Kaye, en het
spel van Edward Norton verlenen de film grote kracht. Helaas
voorkomt het scenario van David McKenna dat er sprake is van
een meesterwerk.
De
film draait om Derek Vinyard (Edward Norton) die na drie jaar uit de gevangenis
komt. Hij heeft gezeten voor een brute moord op twee zwarten. Derek was de
charismatisch leider van een bende neo-nazi's, maar in de bak is hij tot inkeer
gekomen. Zijn jongere broer Danny (Edward Furlong) is inmiddels
ook het racistische pad opgegaan. Derek probeert Danny te overtuigen van zijn
ongelijk. In terugblikken krijgen we te zien hoe het zo ver heeft kunnen komen.
Norton laat weer zien wat een veelzijdig acteur hij is. Iedere rol is zo anders,
dat je bijna niet kunt geloven dat ze door dezelfde acteur zijn gespeeld. In
American history X valt vooral zijn kracht op. Niet alleen
heeft het krachthonk hem een opmerkelijke fysieke verschijning gegeven, maar ook
zijn uitstraling is elektrificerend. Het maakt geheel overtuigend dat Derek
zoveel mensen voor zijn abjecte ideeën weet te winnen. Norton heeft ook het lef
om Derek, ondanks zijn bekering, een hufter te laten blijven, die weinig anders
kan dan de anderen commanderen.
Het
camerawerk van Kaye sluit uitstekend aan bij de autoritaire rol van Norton. De
opnames zijn dwingend door lage camerastandpunten en forse close-ups. Je kunt
het wel of niet mooi vinden, zelfverzekerd is het in ieder geval, en dat is
precies de sfeer die de film moet uitstralen. Ook het opnemen van de
terugblikken in zwart wit is behoorlijk van dik hout, maar mooi zijn de shots
wel.
American history X
heeft zoveel stof op doen waaien, omdat het neo-nazi's niet puur als monsters
afbeeldt. Daar ligt ook de sterke kant van het scenario. Bij een indrukwekkende
ruzie aan tafel wordt duidelijk hoe sterk de argumenten van de racisten zijn.
Niet omdat ze overeenkomen met de werkelijkheid, maar omdat ze, in tegenstelling
tot die van hun tegenstanders, iedere nuance missen, en daardoor intern zeer
logisch zijn. Voor wie tot de overtuiging komt dat alle problemen voortkomen uit
de verdringing van het blanke ras is de wereld ineens heel gemakkelijk te
begrijpen.
In de
overgangen faalt het scenario echter behoorlijk. Verklaringen waardoor jongeren
tot racisme komen en vervolgens weer van hun geloof afvallen zijn te simpel om
geloofwaardig te zijn. Als je American history X ziet zou je
bijna gaan denken dat alle 'white trash' in de Verenigde Staten tot de
neo-nazi's behoort. De film suggereert dat het veel te maken heeft met
autoriteit - alle veranderingen worden ingezet door vaderfiguren - maar het
wordt te weinig uitgewerkt.
Ondanks grote kwaliteiten mist American history X de impact die
een film als La haine wel had. Die Franse film had het lef om
te laten zien hoe ingewikkeld de problemen van armoede, rassenhaat en geweld
zijn. In de Hollywoodfilm is het wereldbeeld, net als dat van zijn
hoofdpersonen, een paar tikjes te simpel.
